“Jij zou eens met Carel Kraayenhof moeten spelen” zei Leo de Klerk dikwijls tegen mij, jaren terug.

Hij werkte met Carel samen, lang voordat de bandoneonist Máxima tijdens de huwelijksplechtigheid een traan ontlokte met zijn ontroerende Adiós Nonino. Volgens Leo zijn Carel en ik twee verwante zielen, we spelen allebei op een intuïtieve manier.

Maar ik kreeg niet de kans Carel te ontmoeten, ook na Leo’s overlijden kon ik de stap niet zetten. Totdat Carel in de zomer van 2022 mijn leven binnenstapte. Het was tijdens het Beethoven Festival in Zutphen waar we beiden optraden.
 

Onverwacht, en tegelijkertijd als iets vanzelfsprekends. We wisselden gegevens uit en een maand later kwam Carel mij opzoeken in Almere om een programma te bedenken. Snel kwam onze gezamenlijke fascinatie voor pianolegende Sviatoslav Richter aan het licht.

Hoe wij verder gegaan zijn kunt u hier onder lezen. En natuurlijk zijn wij benieuwd naar uw luisterervaring!