Een unieke verhalenverteller

13.02.2020 | De Nieuwe Muze | Paul Janssen

Solorecital Marietta Petkova (piano) Gehoord: 11 februari 2020, Kleine Zaal Concertgebouw, Amsterdam Mozart - Sonate in c KV 457, delen uit Tsjaikovski’s Jaargetijden, Debussy’s Préludes II en de Etudes-Tableaux van Rachmaninov

Marietta Petkova is een pianiste die leeft bij het moment. Wie denkt haar cd-opnamen, zoals de in het najaar van 2019 verschenen Preludes van Debussy’s, te kennen, wacht bij live- concerten telkens een verrassing omdat alles net even anders gaat, net even anders klinkt. Zo bleek tijdens het goed bezochte dinsdagmiddagrecital dat de pianiste op 11 februari 2020 in de Kleine Zaal van het Concertgebouw gaf, weer hoezeer zij inspeelt op de sfeer onder het publiek en zelfs de eigen emotie van het moment. Marietta Petkova neemt je mee op de vleugels van haar eigen verwondering, haar eigen tranen, haar eigen lach. En dat leidt telkens tot meer verdieping en meer begrip van alles wat de componist in kwestie met de muziek wil zeggen.

Rachmaninovs Etudes-Tableaux zijn geen virtuoze zuchten van een nostalgische laat- romanticus, maar zeer persoonlijke overwegingen van een poëet die zijn ziel in klank blootlegt. Mozarts Sonate in c KV 457 wordt meer dan ooit een drietal scenes uit een opera buffa, compleet met momenten van diepe wanhoop, melancholie, schaterlach en het onvermijdelijke eind-goed-al-goed-‘kwartet’. En Debussy’s Préludes worden korte, haast aforistische verhalen waarbij zij geheel op de vleugels van de luisterende oren verstilt, versnelt, of zelfs even een komma zet, een adempauze inlast. Zij durft daarbij een frase uit te laten razen, de ruimte te nemen om een nieuw karakter, een nieuw motief in alle rust en met een glimlach in het verhaal te introduceren.

En dan is een Prélude als Ondine geen virtuoos mozaïek van schijnbaar losse thema’s, maar een animatiefilm waarbij de waternimf dan weer schalks en dan weer vilein of boosaardig over de toetsen danst. En krijgen de cakewalkfragmenten in General Lavine – eccentric eindelijk eens niet de lichtvoetigheid van deze Amerikaanse dans, maar de terechte pompeusheid van een clown die rondloopt met veel te grote schoenen.

Het bewijst eens te meer dat Marietta Petkova geen ‘pianist’ is. Zij is een Musicus met hoofdletter M, een unieke verhalenverteller die ver boven de piano en de valkuilen van de zo vaak gemakzuchtige virtuositeit staat. Zij brengt de noten en gedachten van de componist zodanig tot leven dat je met rode oortjes als de peuter tijdens de voorleesverhaaltjes vlak voor het slapen gaan aan haar lippen hangt en wenst dat de laatste bladzijde nog een eeuwigheid op zich laat wachten.

De Nieuwe Muze op Facebook