Het nieuws over het overlijden van Jan Wijn gisteren, kwam hard aan.
Op dat moment was ik in het Duitse Paviljoen op het Floriadeterrein, ik pakte ik mijn mobiel om een foto te maken en zag de mededeling: "Gevierd pianist en pedagoog Jan Wijn (88) overleden".
Op zo’n leeftijd weet je dat hét moment eenmaal komt, maar de begrippen ‘’Jan’’ en ‘’overlijden’’ klonken mij toch onvoorstelbaar in de oren.
Van het ene op het andere moment was ik terug in de tijd. Ik voelde me een verlaten kind, een …wees.
TV5
Mijn eerste ontmoeting met Jan was in april 1990. Vanwege mijn studieverplichtingen in Wenen, kon ik de toelating voor het Conservatorium in Amsterdam niet halen.
Jan bedacht een onorthodoxe oplossing. Precies in de periode werd de Finale van het Clara Haskil Concours (1989), waarop ik het Pianoconcert van Schumann speelde, op de Franse zender TV5 uitgezonden. Wijn nodigde de hele voltallige pianocommissie uit om bij hem op de woonboot de uitzending te bekijken.
Daarna kreeg ik het verlossende telefoontje: ik was aangenomen.
"Niet haasten"
Door ‘’meetbare’’ dingen te bewaken, zoals foutloos spel, juiste tempo, mooie klankvorming,
wilde Jan me klaarstomen voor het grote podium. Wellicht voor teleurstellingen behoeden. Het wereldje is bepaald niet subtiel, zeg maar gerust keihard.
Maar ik was een buitenbeentje, een rebel. Ik geloofde niet in rechte lijnen, ik zocht liever "la ligne courbe" op. Ik zag de perfectie ergens anders, en dat kon wel eens voor wrijving zorgen. Maar "zonder wrijving geen glans", uiteindelijk had Jan in veel gewoon gelijk. Ik zie nog zijn herkenbare handschrift, de "nh" opmerking (niet haasten) in mijn partituren.
Rachmaninov
Op een voorspeelavond in de Bach zaal in het vroege voorjaar van 1992, speelde ik aantal Etudes -Tableaux van Sergei Rachmaninov. Na afloop, op weg naar de shoarmatent (het was een beetje een traditie binnen zijn klas), schoot Jan vol. De ‘’Slavische’’ snaar was geraakt… Dit te zien ging me door merg en been, ik vergeet het nooit.
Deze Etude-Tableau is voor mij het stuk waarmee ik Jan wil gedenken en eren.
Jury
In april 2014 zatten we in de jury bij het Finale van het Princess Christina Concours.
Achteraf constateerden we dat wij aan de kandidaten nagenoeg dezelfde waardering gegeven hadden.
De laatste keer dat ik hem aan de lijn had was afgelopen november. Ik had hem net mijn laatste twee cd-albums toegestuurd.
Wij hebben vrij lang gesproken. Over muziek, lesgeven, optreden, maar hij vertelde ook dat het fysiek al minder ging.
Jan Wijn heeft geschiedenis geschreven. Deel van mijn leven en dat van vele anderen.
Een leraar te verliezen is als het afstaan van een vleugel. Ik zal hem missen.
Vaarwel, lieve Jan, brave hearts never die.
Mooi geschreven en prachtig gespeeld!
Prachtig!