Voor Leo vandaag, de negende van de negende
Het was in de nazomer van het verre 2014.
Leo en ik waren uitgenodigd voor de voorstelling van Eugene O’Neill's
Lange dagreis naar de nacht, geselecteerd voor het Nederlands Theater Festival, met onder andere Gijs Scholten van Asschat en Ramsey Nasr in de hoofdrollen.
De Schouwburg is een bonbonnière, je hebt een klassieke stemtechniek nodig om die tot op de achterste rij, laat staan het schellinkje drie hoog, te bespelen. De acteurs droegen microfoons, dat is op een gegeven moment in de Grote Zaal bon ton geworden, het stelt de acteurs in staat om ‘klein’ te spelen en de verworvenheden van de kleine zaal (waar Nederland internationaal furore mee heeft gemaakt) in te kunnen zetten op het grote podium, zonder zich te hoeven forceren. Het nadeel is dat je verdomd goede geluidstechnici nodig hebt, en dat je het altijd hoort. Het geluid komt ergens anders vandaan dan uit de mond van de acteurs. Als toeschouwer besef je dat de techniek een rol speelt.
Maar dit was anders. Totaal anders. Een formidabele sensatie van intimiteit. Twee broers hadden een fluistergesprek dat woord voor woord te volgen was, alsof ze naast je stonden en in je oor fluisterden.
In de pauze liepen we radiopresentator Lex Bohlmeijer en zijn vrouw tegen het lijf. Ze waren verrast om ons in het publiek bij een toneelvoorstelling te zien, en bovendien voor het eerst als paar in de openbaarheid.
Lex zei verbluft: ''Het was ongelofelijk, de klank... wij weten niet wat we horen...''
Ik moest grinniken. Leo glimlachte verlegen: ''Ja, ze werken met mijn geluidssysteem, ze zijn aan het uittesten. Ivo van Hove was geïnteresseerd en wilde het misschien overnemen.''
De Volkskrant, juli 2016
uit Miles Davis The Man I Love
heel mooi dat je deze opname weer laat zien.
voor jou, een lieve groet! Riet v W.